benim minik mercimeğim :)

İdrar testi ve kan testi de pozitif çıktığı halde ben ultrasona girmeden tam inanamayacağım diyordum. Özellikle öğrenir öğrenmez gitmek istemedim ilk kontrole, kese küçük olur görünmez ve ben üzülebilirim diye bekledim. Ben bile kendime hayret ediyorum, bu kadar sabırsız bünye nasıl bekledi bir hafta. Belki de annelik yavaş yavaş sabrı da öğretiyordur :) 30. 04.2013 günü nihayet gittik doktorumuza, babacığın benden daha heyecanlı her zaman ki gibi, eli ayağı dolanmış birbirine :)) baba mı oluyorum ben şimdi diye dolanıyor etrafta, çok şanslısın minik, sana gözü gibi bakacak, üstüne titreyecek, seninle sürekli türlü türlü oyunlar oynayacak bir baban var :)))

Annene gelince, emin ol seni çok sevecek, yüreği hep pır pır edecek, aklından seni hiç çıkarmayacak, ama itiraf edeyim tembel biraz :) o nedenle seninle sürekli hoplamalı zıplamalı gibi oyunlar oynamayabilir :))) Şaka şaka sen bir gel, neler yapıcaz biz seninle :))

Doktor kontrolümüze gelirsek; belki göremeyebiliriz daha erken dedi, eyvah dedim ama ben bekledim 1 hafta, daha mı beklemem lazımdı? Neyse geçtik ultrason koltuğuna karından yaptığı halde ultrasonu 6mm kesen göründü mercimeğim :) Mercimek kadarmışsın öyle dedi doktor amca :) Bana bak annesi işte kesesi dedi, ben sesim titreyerek gerçekten miii? diye bir tepki verdim, sonra babana dönüp bak babası dedi :))
Biz tuhaf olduk, anne ve baba oluyoruz gerçekten. Tarifi kolay olmayan duygular bunlar, ama genel itibariyle bir sersemlik ruh hali var ikimizde de :)) Sersem ebeveynlerin var miniğim :)

Bak bu da ilk fotoğrafın; karın ultrasonu olduğu için çok net değil ama varsın işte oradasın :))

30.04.2013

İlk kalp atışlarını duyabilmek için 10.05.2013 tarihinde tekrar gideceğiz doktora, korkuyorum bir aksilik olacak diye :( Sen sağlam dur tamam mı? Hayata sıkı sıkı tutun hep, biz kollarımızı, yüreğimizi açtık seni bekliyoruz bebeğim.